افترا و مجازات های مرتبط با آن
جرم افترا به این معنی است که شخصی به دیگری انجام جرمی را نسبت دهد ولی نتواند ارتکاب آن جرم را اثبات کند.
ماده 697 قانون مجازات در این باره بیان میدارد:
هر کس به وسیله اوراق چاپی یا خطی یا به وسیله درج در روزنامه و جرائد یا نطق در مجامع یا به هر وسیله دیگر به کسی امری را‌صریحاً نسبت دهد یا آنها را منتشر نماید که مطابق قانون آن امر جرم محسوب می‌شود و نتواند صحت آن اسناد را ثابت نماید جز در مواردی که‌موجب حد است به یک ماه تا یک سال حبس و تا (۷۴) ضربه شلاق و یا یکی از آنها حسب مورد محکوم خواهد شد.
تبصره – در مواردی که نشر آن امر اشاعه فحشا محسوب گردد هر چند بتواند صحت اسناد را ثابت نماید مرتکب به مجازات مذکور محکوم خواهد‌شد.
شرایط تحقق افترا عبارتند از:
نسبت دادن جرم: برای تحقق افترا باید جرمی به دیگری نسبت داده شود بنابراین نسبت دادن اعمال خلاف شرع یا خلاف شان یا اموری که صرفا موجب محکومیت اداری و انتظامی هستند را نمی توان مشمول عنوان این جرم دانست.
ممکن بودن ارتکاب جرم از جانب فرد مورد اتهام: بر خلاف توهین، در افترا جرمی که به شخص استناد داده می شود باید قابلیت تحقق توسط او را داشته باشد مثلا ارتشا و اختلاس توسعد کارمندان دولت قابل تحقق است حال اگر «الف» به «ب» که کارمند دولت نیست نسبت ارتشایا اختلاس دهد این عمل افترا نیست بلکه توهین است.
صریح بودن نسبت دادن واژه هایی مانند خائن، بزهکار و مجرم که صراحتی بر انجام جرم ندارند باعث تحقق افترا نیست.
ناتوانی افترا زننده از اثبات جرمی که نسبت داده است: برخلاف توهین که اثبات آنچه نسبت داده شده باعث عدم تحقق جرم توهین نخواهد بود (مانند دیوانه خطاب کردن دیگری که حتی اگر ثابت شود مخاطب دیوانه است توهین محقق شده است.)
در این جرم اگر افترا زننده بتواند جرمی که ارتکاب آن به دیگری نسبت داده را ثابت کند به مجازات این جرم محکوم نخواهد شد. البته اگر نشر آن جرم مصداق اشاعه فحشا باشد، حتی در صورت اثبات انجام جرم هم افترا زنده مجازات می شود.
این جرم تنها علیه اشخاص حقیقی قابل تحقق است و نسبت دادن جرم به اشخاص حقوقی باعث تحقق افترا نیست.
جرم افترا از جرایم مطلق است و نیازمند تحقق نتیجه و وجود سوء نیت خاص نیست.
جرم مطلق : جرمی است که به صرف ارتکاب عمل واقع شده تحقق می یابد اعم از اینکه عمل به نتیجه مطلوب عامل رسیده یا نرسیده باشد .
سوء نیت خاص: یعنی مرتکب علاوه برقصد نسبت به خود عمل، نتیجه خاصی را از آن عمل قصد کرده که در نظر قانون گذار برای تحقق جرم خاص، لازم است.
افترا زننده باید از جرم بودن عملی که آن را به دیگری نسبت می دهد آگاه باشد بنابراین اگر «الف» به «ب» ارتکاب جرم عدم ثبت واقعه طلاق را نسبت بدهد ولی از جرم بودن عدم ثبت واقعه طلاق آگاه نباشد نمی توان وی را به جرم افترا محکوم کرد.
صرف شخصی از دیگری نزد مقامات قضایی شکایت کند و نتواند ادعای خود را ثابت کند باعث تحقق جرم افترا نیست مگر اینکه شاکی با علم به بی گناهی طرف مقابل از وی شکایت کرده باشد.
مطالب مشابه
- دیدگاهتان فقط و فقط در رابطه با همین مطلب باشد.
- لطفا از تایپ فینگلیش بپرهیزید. در غیر اینصورت دیدگاه شما بررسی نخواهد شد.
- هدفتان از ارسال دیدگاه تبلیغ یا بک لینک نباشد. در غیر اینصورت دیدگاه حذف می شود.
- به دیگر توهین و اهانت نکنید.
